Verslag van een tropisch clubweekend 2015

Dat het een warm clubweekend zou worden was al bekend, we waren voorbereid. Maar dat het zo warm zou worden, nee, geen voorstelling van kunnen maken. Clubweekend 2015 kan de boeken in als tropisch warm.

Zondag morgen 28 juni plm. 10.30 uur, uitgebreid ontbijten, krant erbij, een berichtje van Lammert, weervooruitzichten Brochhagen voor komende week : Zonnig, bijna geen bewolking. Wat een mooi vooruitzicht, nog maar 4 dagen !!!

Vrijdagmorgen 3 juli rond 7.45 uur op mijn V-Strom 650, naar het verzamelpunt bij Esso Vermeulen. Met een aantal toerliefhebbers zijn we rond 8.15 uur weggereden richting Brochhagen. Uitgezwaaid en getoeterd door onze groene knuffelKawa bestuurder Sanderman. Die wegens werkverplichting en andere voorkeuren helaas niet mee kon om samen een verslag te kunnen maken van deze memorabele hitterit. Een gemiste kans Sanderrrrrrr, ongetwijfeld op de hoogte gebracht door je ouwe rot en supervader Jack. Die niet zo hittebestendig bleek en een ervaring rijker is, net als de rest van ons.

De heenrit was al een beetje een voorproefje van wat ons te wachten stond op de memorabele zaterdag. Ongewis en niet te bedenken hoe het zou gaan. Wel weer een hele mooie rit, deze heenrit. Ruim 600 km toergenot die we onder onze wielen mochten laten wegrollen voordat we op de camping arriveerden. Zoals alle jaren gingen de eerste honderden kilometers over de snelweg. Alwaar we Lammert en Dries in de super de luxe geheel belangeloos beschikbaar gestelde Ford bus van Klus & Timmerbedrijf Helco ( stukje reclame ) met hun toercaravan inhaalden. Om vervolgens bij de afslag Amsberg / Niedereimer de A46 te verlaten en ons weer te kunnen laven aan ruim 300 km bochtige mooie wegen.

Helco reed deze keer zonder zijn lief en rijgedragtherapeut Petra. Zij zag een heet weekend met hem niet zo zitten, of lag deze beslissing ten grondslag aan het vooruitzicht van een overmatig zonnig weekend? Nou, de ex-shopperrijder kon prima meekomen. Ook zonder co-driver, steun en toeverlaat Petra, hij heeft Gereden en Genoten.

Elke keer weer weet Bertus er een mooie rit van te maken. Elke keer weer weet hij ons te verrassen met prachtige wegen, elke keer weer geniet ik volop van het rijden op mijn trouwe Soes, elke keer weer………… Zoals gezegd, dit was weer Genieten met de grote G. En het weer was ons deze keer meer dan gunstig gezind. Volop zon en geen spatje regen van betekenis. Positief als ik ben ingesteld en een beetje stoer, geen regenkleding mee, tuurlijk niet, je gaat de boel toch niet uitdagen? Had nog wel ff stiekem op buienradar gecheckt, toch wel, zag er goed uit, zou echt heel mooi worden dit weekend.

Door natuurpark Rothaargebirge kronkelde de te volgen route via prachtige bochten en vergezichten om ons via de B517 en B54 verder het mooie Duitsland door te leiden. In de richting van een S-bocht in de Henk v.d. V. Sülemicker Strasse, waar Bertus ongenadig met een vinger wees. Daar waar Henk er in zijn motorrijder carrière ooit eens onderuit was gegaan en de voor mij beruchte bocht in de L 322. Alwaar ik vorig jaar op hardhandige wijze in contact kwam met de vangrail.

Ook deze plek wist Bertus met zijn rechterhand genadeloos te tippen. Gut, in mijn herinnering was deze bocht toch veel langer. Het duurde in mijn beleving een eeuwigheid voordat ik in contact kwam met genoemde rail. We waren er al door voordat ik het me goed en wel besefte. Vandaag reed ik er vol vertrouwen met weer een nieuwe V-Strom door. En wat rijdtie fijn, wat stuurtie strak, wat isset toch mooi om dit te mogen doen. Wat kan een mens toch Genieten.

Ergens op deze route, op een bepaald punt, na een aantal honderden kilometers, kreeg Erik in de gaten dat zijn Honda geen al te grote voorraad benzine mee kan Sleuren. En zo waren we onze President zo maar even zoek. Bij de eerstvolgende afslag wachten, maar geen Erik. Toch even kijken waar de Sleur gebleven is, terug rijden dan maar even, maar nergens te vinden. Okay dan maar door gaan, Erik haalt ons wel in somewhere, some time.

Ook deze keer had ik weer eens problemen met de Garmin. Routes konden er niet in zijn geheel op. De heenrit zou ik de laatste honderd kilometer vliegend moeten afleggen, de alwetende Garmin gaf één rechte lijn aan. Nu kan ik veel met mijn Soes, dat is bekend, maar over zo’n lange afstand vliegen is toch geen haalbare kaart. Erik en Helco zagen dat ook in. En om zeker te zijn dat ik het toch niet ging proberen namen ze de verantwoording op zich. Ze kregen het zowaar voor elkaar om met de kennis die ze machtig zijn van deze gespecialiseerde ondingen de routes er goed in te krijgen, CHAPEAU, mijn dank hiervoor. Tevens kreeg ik het advies om es te stoppen met updates. Okay, als ik thuis kom wis ik alles en ga hem meteen updaten en daarna niet meer.

Onze Bertus is voorzien van een supermotor, dat weten we allen. Hoogst waarschijnlijk is dat ook een mede oorzaak dat de kilometers en tijd bijna geen invloed hebben op deze kilometervreter. Pauzes en onnodige stops kent deze rot haast niet, lekker rijden en Genieten zijn volgens mij bij Bertus in zijn hersenen gegrift. Soms tot wanhoop van de trouwe volgers. Wanneer stopt ie nou es? M’n tank is bijna leeg, ik heb een volle blaas, lust wel een ijssie, ff drankje doen, heb nou wel es zin aan een bakkie, krijg een houten kont. Diverse redenen om heel even te stoppen, altijd een verrassing om het tijdstip te raden wanneer het zover is.

En toch, het blijft prachtig om in de stream van deze BMW’er te rijden. Mee te genieten, uit te kijken wat voor mooi stuk dat hij nu weer heeft uitgezet. Wat voor moois er na de volgende bocht komt, kan het nog mooier……….?

Zoals gezegd kwamen we na een prachtrit van het clubeweekend 2015 op de camping. Waar Dries en Lammert de nodige koele blikken bier en frisdrank al klaar hadden staan. ENNNNN al een aantal tenten hadden opgezet, waaronder de mijne ook. Nogmaals hartelijk bedankt hiervoor boys. Wordt zeer gewaardeerd net zo als jullie er ieder jaar weer voor zorgen dat het ontbijt en drinken tiptop voor elkaar is. GEWELDIG !!!! De rondrit van de zaterdag was er één om naar uit te kijken. Buiten dat het er op de Garmin veelbelovend uitzag, was het mooie zomerweer een beslissende factor.

Rijden we de lange of de korte route is het te warm / heet voor de lange of niet. Uiteindelijk viel de wijze beslissing om gewoon te gaan rijden. En in de buurt van het plaatsje Westerhausen te beslissen de lange route of de weg terug te gaan. Zeg maar een point of no return, make your choise. Gelukkig namen we een voor mij goeie keus. We namen de lange route.  Is ook zo lullig om na een honderd kilometer al weer richting camping te gaan. Zou Bertus al die mooie stukken alleen maar voor zichzelf gereden hebben. En die ene keer in het jaar dat we de combi maken van kamperen en kunnen rijden en dan nog vroegtijdig terug is voor mij geen leuk vooruitzicht.

Fijn, toch lekker door blijven toeren. Nadat we van de camping waren gegaan en de eerste veertig kilometers hadden gehad hadden we al direct een pracht stuk met geweldige bochten, door bossen en dalen. De zon werd regelmatig afgewisseld door de schaduwrijke bossen waar we doorheen reden. En toch was het op sommige momenten wel ontzettend warm onder de helm. Onze president / voorzitter had al een opmerking gemaakt om toch vooral genoeg te drinken en ruime pauzes te nemen. Ook elkaar goed in de gaten te houden en dus tijdig te stoppen. Hebben we gedaan, Presi, en toch nog last gehad van de hitte.

Ergens achter in de middag stopte Bertus zelfs nog een keer extra op een schaduwrijke plek om even bij te tanken. Zeg maar ff die warme pet van de kop en water te drinken. Jackie was al een beetje afgezakt naar achter omdat hij al had aangegeven last te hebben van de warmte bij een eerdere pauze. Herman kon het nog aardig bolwerken. Hoewel we op een bepaald moment door een dorp reden en daar ook tegen me zei dat het wel heel erg warm was. Tijdens dit stuk had ik ergens een display gezien waarop de temperatuur van 41 graden was af te lezen, poeh hey, das best wel warrum hoor.

Tijdens deze stop zagen we dat Jack het er steeds moeilijker mee kreeg en het water was op. Geen probleem, even aanbellen bij een huis. Een alleraardigste dame gaf me de drie mee gebrachte waterflesjes vol mee terug met koel water. Is toch ook wel weer mooi, de saamhorigheid van de clubleden onderling, het water delen. Elkaar in de gaten houden, mooi om achteraf te beseffen. Een aantal rolletjes Dextro, ontbijtkoek en zwart-wit tabletjes verder en we waren weer zover opgeknapt dat we verder konden.

Het laatste stuk werd ingezet. Ergens tijdens de rit had Helco waarschijnlijk een aanrijding gehad met een laagvliegend UFO ding. Het was in ieder geval een iets waar de kleur rood in had gezeten, de linker boven hoek van zijn scherm zat onder het bloed. En het was bepaald geen spatje. Hij zou zo door kunnen gaan voor een vervoerder van donorbloed. Okay, toch met z’n allen heelhuids op de camping aangekomen op een klein incident na, met gelukkig geen grote problemen.

Dennis, in de groep van Erik en Anne, had een onfortuinlijke dag en ging onderuit in een bocht. In de vangrail, maar gelukkig geen grote schade en kon na van de schrik bekomen te zijn ook weer verder rijden. Had alleen een dikke enkel als persoonlijk ongemak. Toch goed om verder te rijden en niet bij de pakken gaan neerzitten, is de beste remedie en een leer voor later.

En wat je bijna niet tegenkomt in Duitsland, toch een paar verkeersdrempels gehad, je zou je bijna thuis gaan voelen.  Zoals gezegd, met z’n allen weer op de camping. Zelf even lekker onder de douche. Genieten van de avond, het eten, de gezelligheid en de nodige glazen bier met de hele club. Voor mij op tijd het bed opzoeken om uitgerust de terugrit de volgende dag te kunnen doen.

Zondagmorgen, bijtijds eruit om de tent op te breken en een mooie terugrit te gaan rijden. En weer komt onze Helco ter sprake. Onze uitsmijter en pannenkoeken bakker. Hij verzorgt met al zijn liefde voor het kooktoestel en pannen al diverse jaren achtereen de hele club van gebakken eieren met of zonder spek. Volgend jaar misschien een ontbijt menuutje samenstellen waar deze superbakker zijn creativiteit in kwijt kan? Echt super. En de koffie iedere keer weer vers door Lammert van het catering team verzorgd. Dries lag nog even te soezen, wordt ook een dagje ouder he, TOP.  De vrije giften / donatie bak voor Lammert en Dries stond weer bij de voortent. En onze president / voorzitter vroeg even een beetje aandacht.

Nu is Erik iemand die zo af en toe ook aandacht eist uit hoofde van zijn alledaagse beslommeringen. Zo ook deze keer geen probleem voor de Presi. We luisterden allen met open mond en zeer geconcentreerd naar de woordenvloed die uit zijn keel naar buiten werden gestort.  De vragen of we nog problemen hadden, of er nog verbeterpunten waren? Tja, daar vraag je nogal wat, ff denken…… Okay, misschien een parkeerhaven met genummerde vakken. En als het mogelijk is ook wat asfalt zodat de motoren recht staan en niet buiten de vakken parkeren. En je nummertje onthouden, zodat je altijd zeker bent van een plekkie. En als het even kan een avondklok in verband met de rust, want sommige mensen slapen licht.

Oh ja, en dan iets georganiseerder en geen ongeorganiseerde bende, want het kan zo echt niet,…DUHUHH….Anne pareerde dit door de opmerking te plaatsen dat het toch leuker is in een ongeorganiseerde club te zitten dan een georganiseerde zoals bijvoorbeeld de Satudarah. Hilariteit alom waarop Henk Riesebos de opmerking plaatse dat er in Anne een goed politicus zou schuilen. En Henk is goed in toekomst, zie een vorig verslag.

Erik, even alle gekheid op een stokje, het is toch prachtig zoals het gaat, we zijn met volwassen mensen. Een CLUB met motorliefhebbers. Als er een probleempje is of als je dat zo ervaart, ga je er toch even heen en lost dit onderling op, dat kan toch zeker. We zijn met z’n allen aan het genieten van een fijn VRIJ weekend met allemaal hetzelfde doel, GENIETEN van RIJDEN en VRIJHEID. Zoiets moet in mijn beleving niet aan strakke regels zijn gebonden. Je houdt sowieso toch rekening met elkaar. Soms besef je dat niet zo, totdat je er op gewezen wordt.

Na dit onderhoud bestegen we onze stalen rossen om de terugreis te gaan doen. En ik moest ook tanken want nog hooguit 60 km te gaan met deze tank. Jack toetste ergens bij een afslag in zijn Garmin het dichtst bijzijnde tankstation in. Binnen 3 km kon ik mijn Soes weer van wat brandstof voorzien, gaan we weerrrrrrr. Na een heel stuk te hebben gereden zagen we Anne en zijn ploeg bij een motoragent staan. Wat zou er gebeurd zijn?

Bij de eerste stop voor koffie kwamen ze ons achterop. Bleek dat er op dat stuk weg al meerdere motorrijders waren omgekomen door onverantwoordelijk rijgedrag. De agent gaf te kennen dat onze jongens toch wel netjes hadden gereden, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. En ook bij deze gelegenheid kwam de politicus in Anne naar boven. Door de aandacht naar zich toe te trekken en te praten met de wetsdienaar, kon hij de nog aanstormende, ook veilig rijdende, mede clubleden even niet in de picture nemen. Prachtig toch.

Onze ploeg is op een bepaald moment de snelweg opgegaan. Vooral om de verkeersdrempels in Nederland te mijden en de herinnering aan mooie wegen nog iets langer vast te houden. Op deze thuisrit toch nog regen gehad, wel op tijd veilig kunnen schuilen, geen nat pak, zeg maar rustig: droog overgekomen. Ook geen rottigheid gehad. Al met al weer een GEWELDIG MOOI weekend gehad. Natuurlijk zijn er ook weer de benodigde foto’s gemaakt, zullen binnenkort ook wel te zien zijn, echt helemaal top.

Als het aan mij ligt, zo weer voor herhaling vatbaar. Ik kijk al weer uit naar volgend jaar, misschien iets minder warm, maar altijd beter dan regen.                                                                                                                                                                                                                                         See you, Gerard.