Steurotoer 2017 – Verslag van een fantastisch motorweekend

Woensdag 24 mei 2017. De Whatsapp van MTC de Steur rammelt weer mooi door. Meestal is dit een goed teken, en staat er weer iets leuks te gebeuren. Ook dit keer is het niet anders, want de Steurotoer 2017 staat voor de deur. Nog een nachtje slapen, de laatste dingen doornemen, motor klaarmaken en spullen pakken. Het gaat weer gebeuren. Onze Bertus heeft ons weer getrakteerd op een paar fantastische routes, welke wij de komende dagen weer te gelde gaan maken

Dag 1

Eindelijk is het zover donderdagochtend 8:00 25 mei, locatie: Esso Kampen. De tanken worden gevuld, een enkeling gooit nog een beetje lucht in de banden. En sommigen staan met glimmend nieuw rubber aan de startstreep. Kortom, iedereen is er klaar voor om met de eerste 584 km van de heen route van de Steurotoer te gaan beginnen. In totaal staat er een dozijn fanaten aan het begin van wat weer een onvergetelijk weekend gaat worden. Het duurt dan ook niet lang voordat er een geroffel klinkt van motoren die als een orkest aan hun symfonie gaan beginnen. Het weer is perfect en de zon staat aan een strakblauwe lucht en met genot vliegen dan ook de eerste kilometers asfalt onder de banden door.

Veel te snel staan wij dan ook al weer bij de pomp om de eerste motor van de nodige brandstof te moeten voorzien. Dit zal gaan geschieden in Bottrop in Duitsland. Maar blijkbaar hadden Rob Bastiaan en Gert Jan de Graaf nog geen zin om te stoppen, en zij rijden pardoes het tankstation voorbij. Naast het tanken van de motoren, tanken wij zelf ook nog even bij met een kopje koffie. Onze president Erik Sleurink heeft het lumineuze idee om een notitieblokje mee te nemen waarop een ieder gedurende het weekend iets kan schrijven. Nadat wij hiermee klaar zijn gaan wij snel weer verder. Al snel zitten wij al klaar op de motor om te vertrekken als een club met dikke Harleys arriveert. Een dame zet haar Electra glide niet goed op de standaard, wat resulteert in een horizontale Harley Davidson. Na de motor in kwestie met 3 man weer rechtop te hebben gezet (nu snap ik ook waarom die trekkers zoveel koppel nodig hebben) vervolgen wij weer onze weg.

Het duurt niet lang meer en wij verlaten gelukkig de snelweg. Wij duiken op de mooie slingerende wegen binnendoor en de glooiende heuvels glijden onder ons door. Het maagdelijke glimmende rubber van Rene verliest al snel zijn glans, maar voorzichtigheid blijft geboden. De lunch stop heeft ons aller Bertus bedacht bij slager Schinken Alm in Winterberg die al vaker door ons bezocht is, maar helaas is deze gesloten. Nu weet ik niet hoe goed iedereen die dit leest Bertus Eilander kent, maar ik geloof dat hij zelfs in Koeweit of Mongolië nog alle restaurantjes weet te zitten. Ddaarom duurt het ook niet lang voordat iets anders gevonden is. Biker en bike willkommen staat er op een groot bord geschreven, dus dat zal wel goed komen. Ook staat er voor de snelle hap een oude tramwagon opgesteld waar curry en braadworst besteld kan worden.

Wij besluiten om te genieten van het mooie weer, en ploffen op het terras neer voor een hapje eten. Al snel horen wij een bekend geluid aankomen en onze verloren zonen Rob en Gert Jan rijden langs. Gelukkig zien ze ons nu wel zitten, en schuiven zij ook aan voor een maaltijd.  De bedoeling was een lunch, maar aangezien er geen kleine kaart is besluiten de meesten om maar te beginnen met een schnitzel. Martin besluit om een salade te nemen en Erik heeft iets besteld, maar weet niet meer wat het was. Als dan uiteindelijk ook een salade overblijft besluit hij om maar niet te protesteren. Aangezien qua eten in Duitsland altijd alles groter is, geldt dit ook voor de salade. Deze moet bijna met een hooivork gegeten worden zoveel ligt er op het bord. Zoals gebruikelijk werken een groep met motoren zeer aantrekkelijk, en de ene na de andere motorrijder besluit ook om te stoppen en al snel zit heel de toko vol.

De eigenaresse heeft dit nog nooit meegemaakt, en staat mooie plaatjes te schieten voor op de site. Nadat het eten soldaat gemaakt is vervolgen wij onze weg, al is dit van korte duur. Wanneer Erik mij passeert valt mij op dat zijn beauty case die hij achterop gemonteerd heeft wel verdacht veel ventilatie mogelijkheden heeft. Ik wijs hem hierop, waarna hij besluit om toch maar te stoppen om het deksel op een correcte manier af te sluiten. Dat dit wel handig is zal even later blijken.

Nadat wij met de volledige groep weer op pad zijn moeten wij op een grote voorrangsweg invoegen. Hierdoor valt de groep in tweeën. Ik zij de gek, Erik, Rob en Gert Jan moeten enige tijd wachten alvorens wij in kunnen voegen. Met Erik als frontman vervolgen wij onze weg, al binnen 500 meter rijdt Erik verkeerd waarop wij weer wachten op onze President die duidelijk zijn dag niet heeft vandaag. Nadat hij weer terug is gekomen vervolgen wij wederom onze weg. Het rijdt erg mooi en de kilometers rollen weer onder de wielen door, ditmaal met mij als kopman. Het gaat erg mooi, maar als ik alleen overblijf wacht ik op de rest, zoals wij altijd doen. Dit duurt wel erg lang en ik besluit om terug te rijden. Ik kom Gert Jan tegen, en die weet ook niet waar Erik en Rob zijn. Een telefoontje brengt ons duidelijkheid. Onze President had besloten om het asfalt van dichtbij te bekijken, wat niet helemaal de bedoeling was geweest natuurlijk. Wij rijden snel terug en bekijken de schade.

Naast zere ribben en een deuk in zijn ego mankeert Erik gelukkig niets. De motor is er echter iets minder aan toe, en hierop kan het weekend niet meer volbracht worden. De zaken worden geregeld, en wij wachten gezamenlijk op de sleepauto. Dit is nog een hele opgave aangezien het 30 graden is en wij vol in de zon zitten te wachten. Gert Jan besluit lang uit in het gras te gaan wachten terwijl wij ons verbazen over de zorgzaamheid van de Duitsers die massaal stoppen om te vragen of alles goed gaat. Het kwartje valt pas als er een Duitser wijst naar de “gewonde” in het gras. Een Duitser komt ons zelfs flesjes water brengen welke wij niet afslaan aangezien te kennen is gegeven dat de sleepauto nog 1,5 uur onderweg is. Nadat de motor is afgevoerd en Erik de terugreis naar Nederland heeft ingezet vervolgen wij met ons drieën de route om s’ avonds te arriveren bij gasthof Hohman in Hilders. Na een kort verslag aan de overige leden wordt er opgefrist, en gegeten.

Dag 2

De tweede dag staat voor de boeg. Wederom staat de zon hoog aan de hemel en loopt de temperatuur al snel op. Martin en Rene hebben eerst Hardgelopen voordat zij aan het ontbijt verschijnen. Nadat wij ons best hebben gedaan om zoveel mogelijk Duitse bolletjes te verorberen, en het cafeïne peil weer op te krikken klinken er al snel weer ronkende motoren in het Centrum van Hilders. het belooft weer een fantastische dag te gaan worden. Voor vandaag staan er 332 kilometers op de planning en door de mooie glooiende wegen zitten de eerste 100 kilometer er al snel weer op waarop wij besluiten om rond 11:15 in Dermbach te stoppen voor een bakje koffie met voor de liefhebbers een taartje.

Alhoewel “kopje “koffie Gert Jan vergelijkt het al met en badkuip, en ik denk niet dat hij er heel veel naast zit. Nadat ik onderhoud aan mijn helm heb verricht, en de badkuipen leeg zijn besluiten wij om te betalen. Rob en Gertjan betalen zelfs allebei voor elkaar waardoor de koffie wel erg duur dreigt te worden, maar na enige verwarring word dit gelukkig hersteld door de bediening, en al snel zijn wij weer op pad. Het weer is voortreffelijk, en de route fantastisch totdat wij niet verder kunnen bij Kleinsassen wegens een wegafsluiting. Een omleiding wordt gevonden via Oberbernhards, Dormbach, Rupsroth en bij Dietges komen wij weer op de route. Zelfs de omleiding is een genot om te rijden, wat ben ik toch dol op dat mooie Duitsland.

In Bad Kissingen wordt besloten om te stoppen voor een lunch, echter nadat er een troep met motorrijders in het rustieke kuuroord hun stalen rossen geparkeerd heeft worden wij erop geattendeerd dat onze motoren niet op de betreffende locatie gewenst zijn, en dat zij waarschijnlijk zullen worden voorzien van een gekleurd papiertje door de plaatselijke sheriff. Gezocht wordt naar een locatie waar wij wel mogen of kunnen staan, maar wij kunnen ons niet onttrekken aan het idee dat er sowieso geen bikers gewenst zij in deze plaats. Want na enig speurtocht en zoekwerk naar plaatsen waar wij wel welkom zijn besluiten wij om maar verder te rijden en te kijken naar een andere plaats. Hongerig rijden wij verder, en het duurt nog enige tijd voordat wij iets anders gevonden hebben. Gelukkig is de lokale shoarma zaak in Massbach wel geopend waardoor wij pas om 14:30 aan onze lunch beginnen.

Herman heeft echt honger en kan daar niet op wachten en besluit om een broodje curryworst klein jan te maken bij de lokale curryworstenboer. De rest wacht even op hun broodje doner of lahmacun welke geserveerd worden met een halve liter cola. Zoals al eerder gezegd in Duitsland doen ze alles groot, behalve de prijzen, want voor gemiddeld € 5,- hebben we de buik vol, en we besluiten om weer verder te gaan. Nog een kleine 100 kilometer voor de boeg, en we fluiten weer over het asfalt heen, al is het af en toe wel op passen omdat er in de bochten met het schitterende asfalt nog wel eens een beetje grind blijkt te liggen. Desalniettemin komen wij gelukkig al snel weer aan in Hilders, en gelukkig zonder pech of schade, en bij deze tropische temperaturen hebben wij de 332 kilometer van vandaag volbracht, en komen wij volledig in de vakantiestemming. Martin besluit op het terras bij ons Gasthof een Dunkel te bestellen, maar hier komt hij snel van terug. Het enige positieve aan het drankje is dat het tevens de laatste is die hij ooit zal drinken omdat het niet te verwerken is. Volgens ons is het een mixje van bier met cola, en wij bedanken om te proeven.

Nadat de kerkklok wederom eens goed van zich heeft laten horen, besluiten Bertus en Klaas om eens een rondje Hilders te gaan lopen. Na 5 minuten stonden zij weer op het terras, waarbij wij dachten dat zij het rondje nog moesten lopen, en dat zij eerst naar hun kamer geweest waren om de wandelschoenen aan te trekken. Maar niets bleek minder waar. Het rondje was al gelopen. Hilders was niet zo groot, en de temperatuur was te hoog dus een biertje was snel weer besteld. Het eten werd weer besteld, en hoe groot was de teleurstelling van Bas toen bleek dat de cordon bleu die hij zo graag wilde bestellen, alleen binnen beschikbaar was, en de bediening was niet te vermurwen om voor onze bas een uitzondering te maken. Dan nog maar een biertje extra en op naar de volgende dag.

Dag 3

Dag drie had 327 kilometer route voor ons in petto, en met die gloeiende gouden bal weer vol aan de hemel lijkt het weer een mooie dag te gaan worden. Nadat wij weer van het Duitse ontbijt gebruik hadden gemaakt werden al snel de motorkleren weer aangetrokken, en stond iedereen al weer snel paraat om te vertrekken. Dit keer was het een snelle route, maar met deze temperaturen had het niet beter gekund. Een beetje wind door de helm werd door iedereen gewaardeerd, en na 1 uur bleek de eerste 100 kilometer er al weer op te zitten. Nadat wij in het centrum van Hammelburg een pot koffie genuttigd hadden besloten wij om snel weer op pad te gaan om een beetje wind door de kledij te kunnen voelen. In zijn haast om te vertrekken zag Klaas een stoeprandje over het hoofd, waardoor hij met zijn motor wipwapje stond te spelen op de rand van de betreffende stoeprand. Na zichzelf weer bevrijd te hebben werd de reis vervolgd.

De tweede stop stond gepland bij een motorhotel in Jossa, waar men tevens Guinness Book of recordhouder was van de grootste schnitzel ter wereld. Helaas bleek de kok een vrije dag te hebben waardoor wij moeste uitwijken naar een vlakbij gelegen restaurantje. Vriendelijk werden wij wegwijs gemaakt naar het betreffende restaurant door de bediening. Wij belanden ergens in de middel of nowhere aan het eind van een doodlopend pad tussen de bergen. Waarschijnlijk wist de beste man van de betreffende gaststube niet dat de kok in Jossa een vrije dag had, en het ooit zo idyllische restaurantje zat vol met motorrijders, en er kwamen er steeds meer. Waarschijnlijk deed hij na ons vertrek de deur op slot omdat hij in een dag net zo veel omzet had gedraaid als dat hij normaal in een heel jaar deed. Dat hij niet gewend was aan zulke grote getale gaste bleek wel aan de schnitzel van Ab waar de koolstof van af gekrabd was om het nog enigszins toonbaar te maken, en een dikke laag saus mocht de rest doen. Besloten werd dat er later op de middag nog gezocht zou worden naar een ijssalon om onszelf een te trakteren op een koude verrassing. Helaas zijn de ijssalons in Duitsland niet zo heel erg dik bezaaid, en achteraf bleek dat wij de enige in de route gemist hadden door enig tumult bij een weigerend verkeerslicht. Dan maar in een ruk door naar Gasthof Hohman.

Bij aankomst kreeg Martin zijn helm moeizaam van zijn hoofd. Dit kwam door een brede glimlach van oor tot oor door het fantastische rijden van deze dag. Onze positiviteits goeroe Gerard Korenberg ontbrak helaas deze keer, maar Martin blijkt een goede plaatsvervanger, en straalt minstens net zo hard. Besloten wordt om eens te gaan kijken in het centrum van Hilders, en de lang begeerde ijsco wordt genuttigd bij de lokale Italiaan terwijl wij wachten op een plaatsje op het terras. Schokkend is het wel dat nu Bas eindelijk een cordon bleu kan kiezen op het terras hij nu toch kiest voor een pizza. Maar het eten was goed en de sfeer was weer fantastisch, waarop wij besluiten om te gaan na borrelen bij ons Gasthof Hohman. Maar als Klaas komt vragen of iemand zijn zonnebril heeft gezien terwijl hij hem op zijn eigen hoofd heeft word het toch echt tijd om te gaan slapen.

Dag 4

De vierde en helaas al weer de laatste dag is aangebroken. Het gebruikelijke ochtendritueel vindt plaats, en het duurt dan ook niet lang voordat de motoren weer vrolijk lopen te roffelen op de stoep. Voor vandaag staan er 533 kilometers op het programma, en wij starten wederom met een warme dag waarbij de zon hoog aan de hemel staat. In de buurt van Buttler duikt een enorme berg op aan de horizon. Het heeft iets weg van een vulkaan, maar hij is helemaal wit. Bij onze eerste stop bij het veerpontje vertelt Bertus ons dat dit een zoutberg is, nou heel apart was het in ieder geval wel. Wij besluiten gelijk om maar een strammer maxx te nuttigen omdat het vervolgstuk van de route niet heel erg veel gelegenheid meer geeft om ergens te eten. Zo te zien is dit een legendarisch restaurantje aangezien het afgeladen is met hongerige motorrijders, terwijl het restaurant aan de overkant van het water er verlaten bij ligt. Nadat het eten gedaan is besluiten we om weer verder te gaan. Het pontje in kwestie is erg klein, en heeft zelfs geen motor aan boord. Het wordt aangedreven door de stroming van de rivier zelf.

Doordat het pontje dus beperkt is zijn wij genoodzaakt om in 2 groepjes over te steken. Natuurlijk wachten wij weer op elkaar, want ons motto is samen uit samen thuis. Al valt het met deze temperaturen niet mee, dus een plekje in de schaduw wordt gezocht. Tijdens onze eerste tankbeurt in Vorden tekenen er al donkere wolken aan de lucht, den het duurt dus ook niet lang voordat er de eerste druppels uit de hemel naar beneden komen. Dat is natuurlijk voor het rijden iets minder, maar de verkoeling die volgt is welkom. De regenpakken worden aangetrokken, en de weg word vervolgd. Uiteindelijk is het na een uurtje weer droog, en kunnen de regenpakken weer in de koffers en tassen gepakt worden. Al snel zit de route “binnendoor” er op en draaien wij de snelweg op. Hiermee komt een einde aan de mooie kilometers, en de laatste loodjes op de snelweg worden volbracht. Uiteindelijk zijn wij rond 17:30 thuis. Het was weer een fantastisch motorweekend, en ik wil dan ook graag iedereen bedanken voor zijn bijdrage, en gezelligheid. Bertus natuurlijk voor de fantastische routes. Ik zeg op naar de volgende Steurotoer in 2018.

[Diavoorstelling tonen]