Verslag Clubweekend 2013

Maandagavond, the day after yesterday, een dag waarin ik maar moeilijk op gang kan komen, het liefst de motor zou pakken, richting Brochhagen rijden en nog een keer die prachtige routes van afgelopen weekend overdoen.

Maar ja, de werkelijkheid is even anders, toch wel een beetje nagenietend van een paar fantastische dagen, probeer ik rustig aan weer te wennen aan het alledaagse.

We zijn weer thuis, terug van een prachtig clubweekend waarin de zon ons bijzonder gunstig gezind is geweest.

De ritten waren weer op fenomenale wijze samengesteld, uitgedokterd en gecontroleerd (lees nagereden) door ons aller Bertus.

Hoe dattie het iedere keer weer voor elkaar krijgt om de mooiste ritten samen te stellen in het oostelijk gelegen Duitsland en een deal met de weergoden zou hebben? , want wat was et weer geweldig !!!

Op een paar kleine incidentjes na met betrekking op een groen/witte en blauwe fiets.

t’Is een beetje te vroeg om in dit verslag direct al met negatieve berichtgeving van start te gaan, kom ik later nog ff op terug in de kleine regeltjes.

 

Vrijdagmorgen 5 juli, kan haast niet wachten om m’n Soes te bestijgen en te gaan.

Zeven uur vijfenveertig, motor had ik eerder al buiten gezet, laatste controle, starten en rijden.

Eén van de weinige keren dat ik als eerste ben, samen met René, die net voor mij bij een rotonde de weg opschiet, dat ik denk : zie die mafkees es gek over de weg zwalken, niet in de gaten heb dat René et is.

Ja hoor, CLUBWEEKEND 2013 is weer aangebroken, verzamelen bij de Esso.

Een koppel van 14 man (en 1 vrouw) met hun motor gaat deze keer van start richting Brochhagen, via een prachtige heenroute.

De chopperbuffel van Helco met achterop z’n oren en stem in de persoon van Petra en de soepele TransAlp van Jacco vertrekken als eersten om een aantal minuten later te worden gevolgd door de 12 andere motoren met hun berijders.

Zoals gebruikelijk Bertus voorop, gevolgd door de andere elf Steur – bikers, waaronder ondergetekende.

Het beloofde volgens de voorspellingen zoals bekend en ervaren een zonnig weekend te worden, hadden we ook wel verdiend na zo’n treurig verregend clubweekend van vorig jaar.

Eerst via de snelweg kilometers maken en bij een dorp met de naam Blumenthal, oder so etwas, ich habe keine blumen gesehn ich muss fahren, de toeristische route op te pakken en van daaruit via een prachtige tourrit naar onze standplaats op de camping te gaan.

En dat verliep dus even voor mij niet helemaal volgens de regels der kunst van rijden en  ongeschonden aankomen.

In mijn enthousiasme had ik nog even een update gedaan van m’n Garmin en de al eerder gedownloade routes zo gelaten, probleempje dus.

Ga never nooit niet aan dat ding prutsen onder het rijden als je niet weet waar je heen moet.

Ik ging dus een kant op welke niet de goeie was, onderuit…………STOM.

Volop aan de rem, nog net langs Herman, wel even aangetikt, de achterkant de lucht in zei René die het zag gebeuren, ja joh je maakt nog es wat mee, en ik op m’n plaat.

Begin zo langzamerhand ervaringsdeskundige te worden.

Kon d’r dus even niet onder wegkomen, (ben ook zo verknocht an die Soes), maar we werden gauw genoeg van elkaar gescheiden door Erik, Herman en René.

Een rol van de onvolprezen ducktape uit de topkoffer getoverd, de richtingaanwijzer opgelapt en nadat iedereen terug was gekomen omdat we wel een beetje achterop waren geraakt de fiets weer op en GAAN.

 

Via mooie wegen, mooie bochten en een even zo mooi landschap waar ik zo af en toe van kon genieten als er zo af en toe een recht overzichtelijk stuk was vervolgden we de reis naar het beloofde land, de camping.

Daar waar de gekoelde blikken bier en Lammert, Dries en Johan ons stonden op te wachten.

De houten plaatjes voor de jiffies klaar hadden liggen en we even konden bijkomen van een geweldig mooie dag.

 

Voor mij dit jaar weer geen tent maar de luxe van de achterbank in de dit jaar wederom door Bertus beschikbaar gestelde bedrijfsbus.

t’Is toch iedere keer weer machtig mooi dat hij dat doet, waarvoor ook mijn dank want ik kan lekker liggen.

Zaterdag ochtend 6 juli, fijn ontwaken, lekker een beetje nadommelen, schuifdeur open, goeiemorreguhhh, WAT EEN MOOIE DAG !!!!!!

De eersten zaten volgens mij al zo rond half zeven voor de KIP met voortent en genoten al van de koffie, heeft wel wat zo s’morgens een praatje en een geintje.

En niet onbelangrijk, ook een meevallertje, Helco had een probleempje met zijn stembanden.

Had het al eerder aangetipt dat Petra z’n stem en oren was in de afgelopen dagen.

Hij was al niet helemaal fit en de woensdag ervoor iets te luidruchtig geweest met Live Life en mede daardoor iets getemperd met zijn keelgeluid, wat een rust.

Dat is wel fijn op de vroege ochtend want als hij lacht, en dat doet ie met enige regelmaat de positivo, weet hij er een volume in te leggen dat je weet, ja hoor hij is wakker en aanwezig.

Een rustige zaterdagochtend dus en tegen de tijd dat iedereen onder de zure lappen was weggekropen, zich bij de groep had gevoegd en aan het ontbijten was stond hij voor iedereen die er zin aan had eieren met of zonder spek te bakken, toppie hoor.

Heb ook een paar foto’s van gemaakt van deze mooie momenten, waar Arjan zich wel over zal ontfermen en als het een beetje meezit te zien zijn op de site.

Je zou haast gaan denken dat we alleen maar eten en lol maken en aan het rijden niet toe komen.

 

Rond negen uur gingen de eersten rijden, het beloofde een warme dag te worden, de rit was ruim 336 km en ongeveer zes uur, dus we konden de lol op.

Samen met Herman, Bas en Henk vdV ging ik deze dag de rondrit doen.

Erik had mijn Garmin de vorige dag weer een beetje bijgespijkerd tijdens een terrasstop, waarvan me de naam niet zomaar even te binnen schiet en we ieder jaar van een maaltijd genieten, me  bestraffend toegesproken dat het niet aan de Garmin  ligt maar aan mezelf en dattie het nou goed moest doen.

Dat was het geval voor de vrijdag wel, maar zaterdag was een ander verhaal.

Weer allemaal dwars-strepen na de eerste kilometers, afblijven Geer, niet aanzitten, gewoon achter Herman aan en bij de eerste stop even doen wat Erik de dag daarvoor deed en ja hoor……… goed opgelet en alles weer prima oké.

Zo langzamerhand leer ik et nog wel es, als je maar regelmatig met dat ding klooit.

Geen woord teveel, een prachtrit gewoonweg.

Kreeg zelfs de kans om weer zo af en toe een beetje van me af te kijken, genietend van de omgeving en te bedenken dat we het toch maar getroffen hebben en niet zo slecht af zijn.

Langs mooie meren, door bossen, hairpins, stepjes aan de grond (kicken joh), genieten van alle mooie kilometers, en de rustpauzes tussendoor met koffie en wafels met kersen, lekkurrrr.

Het is toch leuk, dat als je ergens je anker uitlegt, andere rijders ook aanschuiven.

Helco met Petra en Jacco, hadden onze voertuigen ook gezien en stopten ook om de inwendige mens van de nodige dranken en spijzen te voorzien.

Jan Blokker, Gert Jan en Rob waren onderweg al aangehaakt.

Jan vond het tempo van ons groepje wel prettig liet hij weten, hij had alle tijd om rustig van zich af te kijken en ook es wat van de omgeving te zien, krijgtie anders de kans niet voor.

Altijd maar raggen en snelheid, Jan bij ons kom je tot rust jonge, onder dat helmmaatje S

hoeven die hersens niet continu te scherp te blijven in jou geval.

 

Tegen de tijd dat wij de koffie met wafels genuttigd hadden, kwamen d’r nog een aantal koene rijders aanschuiven en was de club weer bijna compleet, bijna dus want wij trapten de fiets weer aan om de rest van de route uit te rijden.

Na een echt geweldig mooi stuk met een aantal giga scherpe onverwachte bochten, waarin Herman blij was dat zijn Soes wel was uitgerust met ABS, iets wat ik dus alleen met stickers op m’n spatbord heb en verder niets van enige toegevoegde waarde heeft voor een veilige snelle onverwachte stop, uit ervaring, waren we alweer toe aan een middagmaal(tje).

Alweer aanschuiven, en een lichte maaltijd naar binnen werken, omdat er s’avonds ook nog warm gegeten moet worden, al denken sommigen daar anders over, of niet dan herrumann.

Met een volle maag en het vooruitzicht van onderweg ook nog ergens een ijsje te nuttigen vervolgden we onze weg.

Tjeez man wat moet een mens wat eten om veilig met z’n stalen ros weer op de camping te kunnen komen, want er moet wel gewerkt worden als je op zo’n fiets zit.

IJS dus, ergens onderweg.

Nou………….laat dat maar aan Hermannus over, die weet dus iedere rit wel een goeie ijstent te vinden, jammer voor jou Helco, is alleen bepaalde personen toevertrouwd.

Je kon d’r ook shoarma bestellen, even niet voor ons, maar wat een keus aan LEKKER IJS !!!

HEERLIJK !!!!!

Na een hele mooie dag, waarin we allemaal weer heelhuids terugkeerden op de camping kregen we te horen dat Jackie en Sander de energiebronnen hadden gewisseld omdat de groen-witte lawaai machine zomaar vanuit het niets de geest had gegeven en niet meer wou starten, accu leeg.

Het was maar goed dat z’n brommer de dag ervoor een beetje was opgepimpt met vlag en bloemen vanwege z’n verjaardag, hij viel in ieder geval op toen z’n Kawa naast de weg gezet moest worden.

Ook de BMW van Jasper was voorzien van vrolijke kleuren door middel van een rose bovenmaatse fietsbel en dezelfde kleurrijke bloemen als die bij de fiets van Sander waren aangebracht.

Hiervan ook foto’s te bekijken, toch aparte dingen die van zo’n weekend bijblijven.

 

Na een prachtige dag moest er weer gegeten worden en dat is dus ook een happening op zich.

Lekker koel biertje, of glaasje fris, eten bestellen en dan maar afwachten hoe laat je het krijgt voorgeschoteld en of het wel datgene is wat je besteld hebt, soms niet altijd helemaal correct, of een ander die effe wat later was krijgt het op tafel en de gasten aan de tafel ernaast zitten met een beteuterd gezicht te kijken hoe dat nou weer mogelijk is.

GertJan wist de bel van de bediening gauw te vinden, en met enige regelmaat ging zijn hand naar de toets om ons vlot van drank te voorzien.

Bij één van de nieuwe bestellingen, de zoveelste ronde, en hij weer de toets beroerde, stond de bediening om de hoek, dat is snel,  hattie niet verwacht, lachuuhh.

Laat met eten, maar een stuk gezelligheid krijg je er voor weer met zo’n grote koppel gasten.

Zo rond een uur of tien was het voor mij wel bekeken en verlangde naar m’n bed, moe van een mooie lange dag met veel indrukken en hard werken, bochten, concentratie, eten, was ik gauw onder zeil en sliep de slaap der vermoeiden, pfffffff.

 

Zondagochtend, jammer, laatste dag, weer terug naar huis, jakkes, wat gaat zo’n weekend snel voorbij, je zou soms de tijd een stukkie terug willen draaien.

Maar eerst nog het ochtendontbijt, ook een gezellige afsluiter van het clubweekend, met z’n allen rond de KIP, eieren en pannenkoeken bakkende Helco, koffie en een vers gekozen voorzitter welke op een kist gaat staan om toch vooral royaal die kist met een financiële bijdrage vol te krijgen.

Een tegemoetkoming in de perfect verzorgde catering door Dries en Lammert.

Ze doen het toch maar weer ieder jaar, regelen, inkopen, met de sleurhut naar de camping, en niet onbelangrijk in mijn geval, m’n bedje klaar en volgens mij ook nog es tenten op zetten.

Geweldig toch.

Nooit verwacht dat het zo zou kunnen lopen, toen Lammert me jaren geleden vroeg om ook eens mee te rijden met de motorclub, wat kan het leven toch mooi zijn.

Ook de terugreis was weer top uitgezet, al hebben we em niet helemaal uitgereden, warmte

en vermoeidheid begonnen hun tol te eisen en het vooruitzicht op de vele hobbels en verkeersdrempels  in ons eigen landje trok ons niet zo.

Terug naar huis dus, een geweldig weekend achterlatend in het Duitse, terug naar het alledaagse en weer uitkijkend naar het volgende jaar.

En niet onbelangrijk, iedereen, nou ja bijna iedereen dan, zonder kleerscheuren weer veilig thuis.

Jongens, als et aan mij ligt ben ik volgend jaar weer van de partij.

Prachtig mooi vooruitzicht.

 

Gerard.