Verslag eerste SteurOtour 2015

Verslag van de eerste SteurOtour

Zondagochtend, 17 mei, tijdstip : rond acht uur, thuis aan de Kolfflaan achter het toetsenbord. In gedachten in Bruttig-Fankel, de rillingen door m’n lijf, wat GIGA prachtig, wat was et MOOI man. JAAAAAH, de eerste SteurOtour zit er bijna op EN IK HEB EM OOK (bijna helemaal) GEREDEN !!!!!!! Denk dat de meesten de kleren al wel aan hebben en aan het ontbijt zitten in de ontbijt zaal van het overnachting adres en ik thuis, geniet weer nu ik dit aan het typen ben.

Het begon zo:

Woensdag avond zo na etenstijd, afwas gedaan, zat achter de computer met de bonnen bezig en materialen bestellen, echt huiselijk, of niet dan. Opmerking van Dineke: Gerard is er misschien iemand die niet mee gaat met de rit, ????? Nee joh, tuurlijk niet, laat je toch niet schieten zoiets, zeg ik tegen haar. En inmiddels was ze zonder dat ik het wist aan het kijken of er nog ergens een kamer was in het gebied van Bruttig. En ik toch stiekem ff kijken naar de route, had Erik me toegestuurd, toch wel mooi, maar ja. Hoorde ik voor uit de kamer: kan je niet iemand bereiken en even vragen of er wat geregeld kan worden ? Okay,………wat gebeurd hier, het zal toch niet waar zijn,………. ja hoor, echt wel, die schat. Sms-je naar Erik, reactie : Proef ik daaruit dat je toch mee gaat indien er mogelijkheid is ? Weer Erik sms-en, bellen, Bertus bellen, die proberen of daar wat te bereiken, niks, Dineke op Booking.com, en ja, ik had een kamer, even aan Bertus en Erik laten weten, YESSSSSS het was een feit, wel even vreemd idee, even laten bezinken. Herman een berichtje gedaan : Ok, mooi man. En óf het mooi zou worden, zeker wel. Gauw de spullen pakken, met een uurtje alles voor elkaar, het was een feit,… ik GA!!!

Donderdag morgen, 14 mei, 8 uur vertrekken, 7.45 uur stond ik bij de Esso, tank vol, bandencheck en wachten. Duurde niet lang voordat de ploeg compleet was, verbaasde blikken, vragen, je zou toch niet ? Jawel hoor, op het laatste moment toch wel, ik ben de 15^e die mee gaat. Dan wel niet de volle 4 dagen, maar pak toch mooi even drie dagen genieten mee en de eerste SteurOtour is ook voor mij een feit. 14 motoren , 15 personen, Petra wilde zo’n rit natuurlijk ook mee maken. Net voor dat we weg gaan gaat de mobiel van Bertus.  Had al gezegd dat hun dochter zondag waarschijnlijk zou gaan bevallen, maar als je van de Eilanders bent moet je meestal toch als eerste ergens aankomen, onverwacht…….. En ja hoor, z’n dochter was bevallen, wat een planning, …pa Bertus was in ene Opa Bertus. Rustig als altijd nam hij onze felicitaties in ontvangst, okay gaan we nu dan rijden,…uhhh ??  Waarschijnlijk moest het even bezinken, opa, dat wordt je niet alle dagen, en ook nog een kleine Bertus, Jesse genaamd. Opa Bertus had even de tijd nodig en bij het eerste tankstation langs de A50 gingen we er af en onze kersverse Opa ging toch maar even naar zijn eigen nieuwe Oma om samen hun nieuwe bloedverwant te bekijken en of alles dr op en aan zat. Hij zou later op de dag wel rechtstreeks naar Bruttig komen, tjonge jonge, wat een gozer, maar heeft toch wel eerst even de eerste SteurOtour op kop ingereden van uit onze heimat.

En inmiddels schijnt de zon weer deze mooie zondag en zit ik tussen de benzinebonnen van de rit een verslagje te doen en m’n maten op hun motoren, dit was weer eens niet te bedenken. Aantekeningen erbij, en terug denken aan wat is geweest. Richting Roermond gingen we deze keer in plaats van de camping van de MMC ’72. Voor de grens nog een paar motoren aftanken, te kleine tank inhoud misschien, niet vol afgetankt voor vertrek ? geen idee, maar mijn Soes had er nog genoeg in zitten om ruim de grens over te komen en met mij waren er nog een aantal om dat zonder problemen te halen. Een stukje verder lag er een soort van cafetaria op de route waar Henk Riezebos, inmiddels tot frontrijder gepromoveerd door de afwezigheid van Bertus, de gedachte had om een bakkie te doen. Even binnen vragen of er koffie was en ja hoor, geen probleem, schuif maar aan. Is toch even wennen voor Helco, parkeren van zijn 1300 cc’tje. Korte draaicirkel, ander gewicht, kleiner,  makkelijker hanteerbaar, op z’n kant leggen…..ehhh, hoe bedoel u dah, nou ja, eigenwijs stuk blik, had em “gewoon” ff niet helemaal in de macht, viel een beetje naar rechts uit en toen lag tie er gewoon.

Geen schade van belang, hier en daar een klein krasje, niks aan de hand. Koffie, hoeveel mensen,…15 ?, okay toch niet genoeg koppen, dan maar improviseren en kartonnen Cola bekers afknippen omdat ze anders niet onder de automaat passen. De eerste hongerhalzen bestelden er een broodje hamburger bij, hoe verzin je het, maar ja rijden op een motor vergt energie en je moet “goed” zijn voor je lichaam als je trek hebt.

We trokken Duitsland in via het plaatsje Rosenbach en na dat we Düren waren gepasseerd en op de L327 zaten gingen we het mooiere stuurwerk krijgen richting Nationalpark Eifel. Via Gemund, Holzmulheim , Ramersbach en weet ik hoeveel bachen en heimen nog meer reden we een pracht route zoals Bertus had bedacht met veel plezier en overgave. Onderweg nog es een keertje pauze bij een kegelbaan, Henk weer even vragen of er plaats, koffie en eten te krijgen was, ja hoor, ook geen  probleem, leg je anker maar uit. Strammelmax en schnitzels, koffie en frisdrank, kein problem, alleen had Chris even moeite om de schnitzel te vinden onder de vooraf gebrachte slasalade, verbaasd gezicht van de eigenaresse, schnitzel ist noch nicht da, hilariteit in de groep en geweldig om haar gezicht te zien, hahahaha goeie grap van Chris. Na de inwendige mens voorzien te hebben, stapten we weer op om de rit te vervolgen richting Cochem. Wat Herman toch heeft met onze bevlogen gevleugelde natuur weet ik niet, maar het komt toch heel regelmatig voor dat hij in elkaar met duiken om niet in botsing te komen met een laagvlieger. Zo ook weer deze rit, in een flits komt er één van rechts, scheert vlak voor / boven hem langs om vervolgens plaats te nemen op een “touwtje” van een kabelmast.

Na een hele mooie dag rijden met echt heul veul mooie bochten komen we in de buurt van de Moezel. Wat is dat toch iedere keer weer een machtig mooi gezicht, vanaf zo’n hoog punt in de bergen naar beneden sturen en de rivier zien kronkelen door het landschap (wel blijven opletten waar je stuurt Gerard, ja Erik) geweldig mooi om te zien. Bruttig-Fankel, wir sind jetzt da, de hele koppel ongeschonden, een hele mooie stuurdag  en indrukken rijker. Overnachten in de slaap gelegenheid welke Bertus weer mooi had geroggeld, was perfect en Chris had het idee gekregen dat ik niet alleen mocht zijn en bij de rest moest blijven. Niet nog eens een stukkie rijden naar mijn door Dien geboekt pension in Klotten. Oke, Anne kon wel een smoes in het Duits verzinnen en zou het wel even opknappen voor mij. Ja, hallo, sie sprechen mit korenberg und ich hab meine motor kaputt, kan ich annoelieren ? Ja, kan wel maar je mag het ook in het Nederlands zeggen hoor, (de eigenaresse kwam uit Dordrecht),  aiiii, nou wordt het lastig want Anne begon te kleuren. Ja, klinkt ook een beetje ongeloofwaardig, een Soes die kapot gaat, kan toch ook niet en dan ook nog s’avonds rond 7 uur bellen. Alles heel goed en aardig bedoeld van de boys, zou me dubbel gaan kosten, toch maar besloten op de motor te stappen, naar het pension te rijden, uitleggen waarom het zo gelopen was, excuus aangeboden, terug naar Bruttig en gezellig met ons allen eten. Bertus was inmiddels ook gearriveerd, we waren weer compleet. Doe mij maar een strammelmax, was weer na negenen dat we gingen eten, onaangekondigd een restaurant overvallen met zo’n zooitje, de kelner / ober was niet al te vrolijk, en morgen zijn we d’r weer, hahaha. Na het eten op mijn Soes naar Klotten en na een fijne douche in bed om met een heel fijn voldaan gevoel na een mooie dag weg te vallen in dromenland, wat mooi wat mooi.

Dag twee, vrijdag de 15^e, half acht ging de wekker, op tijd melden voor het gezamenlijk ontbijt met de “vrienden van de motorclub”, met z’n allen zo rond acht uur, half negen aan de dis. Was een beetje grauwe lucht zo s’morgens, maar later op de dag kreeg de zon de overhand en zou het een heel mooie dag worden. Voorafgaand van ons vertrek had Bertus waarschijnlijk wat geregeld om te verzamelen, de sirene van het luchtalarm gaf ons te kennen dat we vertrokken, was net aan et piesen, afknijpen, jaaaahhh ik kom dr al aan. We gingen dus rond half tien en na een klein half uur gereden te hebben stond op een splitsing een rijder eenzaam en alleen met zijn Soes te staan, achtergelaten en vergeten, kwijtgeraakt door zijn medemensen, zelfs zijn Tomtom wist hem niet meer te vertellen waar hij zich bevond, hoe eenzaam kan een mens zijn, Martin, kom op, fier het hoofd met helm in de wind, sluit je bij ons aan, wij vergeten je niet, voel je ontfermd bij pa Erik en de zijnen, vertrouw op hem. Nou, dat hebben we geweten, is toch even wennen, zo’n warm nest. Waarschijnlijk werd het Martin te warm en was hij dit niet gewend, want na een luttel aantal kilometers waren wij hem ook kwijt. Okay, even wachten, nog es even wachten, en even iets langer wachten, geen Martin. Waarop Henk en Erik besloten om hem in het laatst gereden rondje van een half uur te gaan zoeken, je weet maar nooit. Kan maar zo zijn dat ie er in de bergen ergens rechtdoor is gegaan, zo de bossen in met z’n allroad Suzuki V-Strom. Bij terugkomst van onze spoorzoekers bleek dat ze niks hadden gezien van een ongeluk of andere rottigheid, okay dan is tie waarschijnlijk op een kruising of zo rechtdoor gegaan en gaf Tommie niet de goeie route door. Wat gebeurd er eigenlijk veel in die paar dagen, is maar goed dat ik niet langer ben gegaan anders komt er geen eind aan dit verslag(je). Onderweg kwam Erik voor me rijden, wat doet ie nou weer, stuur ik niet goed of zo, wat is er aan de hand, even later voor Herman, weer een stukkie verder, nog meer naar voren. Blijkt het dat we in onze gelederen onze eigen cameraman hebben, filmbeelden te schieten van iedereen, leuk voor later, mooi om terug te zien, de eerste memorabele SteurOtour.

Na een pauze bij één of andere eetgelegenheid waarvan Henk de mensen waarschijnlijk kende en hun levenspad  wist te beschrijven, waarvan bijna alles klopte, het eten in delen aangeleverd  werd, de kok was nog onderweg vanuit Eindhoven, en Petra toch haar bestelde wittebrood niet kreeg en daarna geen trek meer had, Martin zich weer bij ons aansloot doordat Raymond hem zo wat plat gebeld had en middels een adres door te geven kans had gezien zijn Tomtom te beïnvloeden en ons weer te verblijden met zijn gezelschap, vervolgden we onze rit. Nu met Anne en Bas voorop en in gestaag tempo richting ijssalon, want onze  Herman was toe “an ies”. Op een terras ergens in Duitsland in de zon, zaten we met z’n allen likkend dat et kon,een lekker ijsje, Italiaans zo lekker ja,…(vrij vertaald naar een liedje van Blöf), geweldig toch zoiets, de complete ploeg in het spoor van Anne en Bas, aan het Italiaanse ijs, prachtig.

Het laatste stuk van de rit werd ingezet en we waren mooi op tijd om een biertje, of glaasje fris, te pakken bij het eigen pension, mooi op tijd, dus mooi op tijd eten, dachten we. Mooi niet, in de eettent van de vorige dag was het een beetje stressen, Rob maakte meteen al even geen goeie beurt bij de wild uit haar ogen kijkende “gastvrouw”, kreeg een reprimande om iets waar van geen mens snapte waarom ze zo reageerde, geen vrienden voor het leven zeg maar, de kok alleen bleek te zijn en de eettent en buiten vol bleek te zitten. Dikke shit, weer rond kwart over negen eten en Rob zijn “Pfepferding” pas rond half tien kreeg, vergeten of uit pest, zeg het maar. Ondertussen ging het brandalarm nog es af, de keuken zag blauw van de rook en al gauw het bovendeel van het restaurant ook, jowww, wat een herrie, wat een lucht, stond de kok stoom uit zijn oren te blazen ? Nadat ik mijn schnitzel naar binnen had gewerkt, de jongens nog een hele mooie terug reis had gewenst en bedankt had voor de mooie dagen, weer beloofd had om te berichten als ik thuis zou zijn (Herman had dat ook al gevraagd), wat zijn we toch bezorgd om elkaar, wat geeft dat een warm gevoel, gingen m’n Soes en ik op een bijna verlaten weg richting Klotten naar mijn eigen één persoons kamertje, wat kan het leven mooi zijn, toch ?

De volgende dag, zaterdag al weer, in mijn uppie een perfect ontbijt nuttigen, de echt aardige eigenaar hartelijk bedankt, kaartje mee, je weet maar nooit en na het aan doen van mijn motorkleding de Soes uit de afgesloten deels overdekte binnenplaats gehaald om de terugreis te gaan rijden. Toch maar de route oppakken die Bertus had gemaakt, rond half tien kwam ik door Bruttig, de jongens waren al weg, okay, de route in de Garmin tevoorschijn toveren en gaan. De vorige dag waren er al laad-problemen met de Garmin, de steker verbinding was niet goed en gelukkig had ik opladers mee genomen, je weet maar nooit. De batterij heeft het ongeveer een uurtje of drie volgehouden voordat er aangegeven werd dat hij zowat leeg was, mooie test, toch maar een nieuw snoertje bestellen. Wat een pracht rit, bij de eerste rotonde stuurde Bertus ons linksaf de bergen in, wat een mooie aanvang, de hele route was zo goed als verlaten, heel erg rustig, ga eigenlijk beetje automatisch rijden als één van de chopper ploeg, beetje rond kijken, tuffend door het mooie berglandschap, kasteeltjes zien…………? waar ben ik mee bezig, hoppa, zulke mooie wegen, beetje snelheid Geer, anders komt ut niet goed, maar wel nog steeds genietend. Hola, lag daar een steen op mijn weghelft ?,  ja, en een beste ook, leek wel een halve klinker, toch maar even terug, had nu de tijd aan mezelf, je zal em maar onverwacht voor je wiel krijgen en de boys rijden hier morgen ook langs, ff terug dus en in de berm met dat stuk, zo weer een goeie daad gedaan vandaag, kan ik met een goed gevoel de rit vervolgen, duhhuhhh. Wat een pracht rit, genoten, niks teveel gezegd opa Bertus, hahaha. In de buurt van Nürburgring twee helikopters in de lucht, geen idee, is vast iets aan de hand, ja hoor, één of ander treffen, races, vast wel, allemaal motoren en snelle wagens, mooie trucks, zeker wel iets te doen. Ook weer achter mij gelaten en na dat ik in Adenau een kaffee mit ein erdberen torte had genuttigd, de Garmin op thuis gezet, telefoontje dat ik er aan kwam, aftanken en gaan. Tot de grens ging het allemaal goed, droog, mooie wegen, en je gaat richting Venlo de grens over, regen, tjakkes, heb ik dat weer. Toch mooi dat ik regenkleding mee had, na een stukkie Nederland toch maar aangedaan en mijn weg vervolgen. Ben mooi op tijd thuis gekomen, motor schoon en droog en een sms-je eruit dat ik veilig thuis was. Om alles te schrijven gaat te ver, er zijn dingen waar je niet over schrijft, dingen die ik vergeten ben, motormuizen onder elkaar, weer ervaringen opgedaan, en het belangrijkste, dat iedereen weer veilig thuis is. Toch een beetje in gedachten bij René die in één of ander jungle gebied ons moet leren verdedigen, hoe ver moet je gaan, wat staat ons te wachten, volgend keer gewoon vrij vragen en met de tour mee commandant. Mooi dat we het allemaal zo fijn hebben gehad, plezier in het rijden en met elkaar, verlangend naar de volgende rit, misschien volgend jaar een tweede SteurOtour ???????

See you again.

Gerard.