Skip to content
Eurotour-2011

Verslag Eurotour 2011

Daar zit ik dan zondagmorgen half acht, geplaagd door gedachten en herinneringen, achter het toetsenbord van de computer, om één en ander neer te tikken van de gereden Eurotour.

Had et Erik beloofd om ook deze keer een poging te doen een samenvatting te maken van de door ons gereden kilometers en belevenissen van deze rit.

Nou, één ding is zeker, kilometers hebben we gemaakt.

In ieder geval meer dan de uitgezette route, we mochten sommige mooie wegen wel twee keer berijden en van het landschap daardoor ook dubbel genieten.

Maar dat komt verderop nog wel ter sprake, niet op de feiten vooruithollen / rijden zeg maar.

Was wéér prachtig deze keer. De organiserende motorclub MMC 72 had er weer de nodige moeite voor gedaan om  er een geweldig mooie rit van te maken.

Natuurlijk speelde het mooie weer ons in de kaart door de wegen droog te houden en de landschappen in een mooi zonlicht te zetten zodat we ten volle konden genieten van de ons op Garmin en vertrouwde routeroller aangeboden kilometers.

 

Woensdag 1 juni. Verzamelen bij Esso Vermeulen rond 17.00 uur om af te reizen naar Heerlen.

Was deze dag zoals de meesten van ons nog aan het werk geweest en had Roel Doldersum nog gesproken. Die besloot op de valreep ook nog mee te gaan met, zoals later bleek zijn zoon Bert om voor de tweede keer een poging te doen deze rit te rijden.

De groep welke zich verzamelde bestond daardoor uit zes man.

De leading front man Bertus, Christiaan, Raymond, Roel, Bert en ik.

Aart en René zouden donderdagmorgen gaan rijden en zaten rond zes uur s’morgens die dag dus al op de fiets.

Erik zou wat later in de avond met Anne en Bas rechtstreeks naar een bed en breakfast home rijden, want onze Erik heeft “het licht gezien” door de luxe van en gespreid bedje en een ontbijtje op bed.

Naar mijn ervaringen met deze snurker ben ik blij dat dat licht een heel eind bij mij uit de buurt gloort omdat, als het begint te dimmen, onze Erik de boze avondgeesten verdrijft met z’n gesnurk en wij daarvan verlost zijn.

Weer onderweg dus naar het verre Limburg met ook deze keer meer dan voldoende stilstaande kilometers aan blik op wielen op de wegen.

En weer lieten de mensen ons tussen de rijen door rijden zodra ze de BWM’s van Bertus en Christiaan in de spiegel zagen aan komen.

Komen we dus in de vooravond aan op de camping In den Hof om ons in te schrijven, is de camping dwars doorkliefd door de aanleg van een autoweg.

Konden dus niet even doorrijden naar de plek waar normaal de tenten stonden want daar lag dus asfalt in plaats van gras en dat bemoeilijkt het in de grond slaan van tentharingen.

Blijft dus nog maar een kleine camping over, maar toch nog genoeg ruimte voor ons ergens vooraan in een hoek om het bivak voor een nacht op te slaan.

Spelende kinderen.

Daar zijn we iedere keer dat ik deze rit mocht rijden mee geconfronteerd, het werd deze keer alleen even ietwat intenser beleefd dan afgelopen jaren omdat we vlak bij het restaurant lagen.

Wat waren ze uitgelaten zonder hun ouders in de buurt en dat hebben we geweten.

Wat een herrie tot de vroege ochtend en bij ons waren d’r een paar die dus weinig hadden geslapen deze eerste nacht, hadden vergeten dat oordoppen een uitkomst bieden.

Niet alleen op de motor maar ook in bed dus.

 

Tjeej zeg, dat gaat nog even duren om alles weer neer te typen. Houd moed.

 

 

Donderdagochtend 2 juni, ochtend reveille om 07.00 uur.

De Doldersums waren al een uurtje eerder uit hun tent, korte nacht door die *&^%$#@~ kinderen en ze wilden natuurlijk de Limburgse ochtend eens in volle glorie aanschouwen.

De zon, de dauw, geen rondlopende haan, en op tijd om rond negen uur te kunnen vertrekken.

Eerst maar es naar de kantine om lekker te ontbijten. De geur van gebakken ei en spek kwam je al tegemoet en zorgde weer voor een stevige trek.

Gezellig met zo’n koppel aan de tafel en voorbereidingen te treffen voor de rest van de dag.

Rond half negen schoven Aart en René bij ons aan tafel en kon Aart de route in de vertrouwde roller gaan downloaden. Plakband en goede zin dat alles goed beschreven was stemde hem tot een aanstekelijke euforie want dat die Garmin van ons een foutje zou bevatten was alleen een kwestie van afwachten en geduld hebben.

Ook Erik , Anne en Bas vervoegden zich bij ons, uitgeslapen en fris zonder tent en slaapzak want “de sleur” had ook in Luxemburg een dak boven zijn hoofd en dat van zijn mede rijders georganiseerd. Hij had nog plek voor een vierde man in die “sleurhut” maar geen van de oude bekenden stond te trappelen om zijn gezaag weer te mogen ervaren.

Het geduld van Aart werd niet zo lang op de proef gesteld want na de eerste paar bochten door het Limburgse landschap kreeg de leading front rijder een wave in z’n bol om nog iets langer van Limburg te genieten en de vertrek / heen route nog eens dunnetjes over te doen.

Onze Bertus weet veel mooiere route’s dacht ik nog optimistisch, toen hij een andere route nam dan welke mijn Garmin aangaf. Gewoon volgen, gaat natuurlijk de file’s ontwijken,

niet al die motoren achter elkaar ofzo, mijden van de snelweg, verzin maar wat.

Tot we langs punten kwamen welke mij toch wel enigszins bekend voor kwamen in deze voor mij vreemde streek en die ik al eerder had gezien deze mooie ochtend.

Foutje in het aflezen van de wegwijzende voor zijn neus aangevende plattegrond verstrekker.

Wel weer een extra stuk van ons mooie landje gezien en natuurlijk extra kilometers op onze teller om achteraf te kunnen zeggen dat we toch wel zowat 1600, zegge zestienhonderd kilometers, hebben afgelegd in die paar dagen. Is toch niet niks hé.

Met deze iets andere aanvang dan verwacht reden we de rest van deze hoopvolle dag over de grote maar mooie bochtige wegen door de Duitse Eifel richting Luxemburg,om onderweg de route van Erik nog te doorkruisen en zo hier en daar eens gezellig bij elkaar te komen om onder het genot van een hapje en een drankje te kunnen verhalen over wat er zoal niet klopt aan die vermaledijde route planner en dat de roller toch wel altijd uitkomst biedt.

Onderweg werd Aart nog eens geconfronteerd met het feit dat zelfs een Honda niet zonder elektronica kan en dat daar wel eens wat fout mee kan gaan.

Geen idee wat de oorzaak was, maar ik zat even raar te kijken dattie op een bepaald moment z’n motor moest aandrukken. Had even geen stroom om te starten. Na deze door hemzelf aanduwende beweging liet z’n trouwe tweewieler hem niet meer in de steek en mocht hij de rit zonder verdere problemen uitrijden.

Roel kwam er niet ongeschonden van af. Doordat hij een corrigerende beweging moest maken met de motor en met z’n voet onder het rijden op de weg kwam waardoor deze dubbel sloeg onder de motor en hierdoor zijn enkel blesseerde en een spier losscheurde bij z’n knie, moest hij vroegtijdig de tour verlaten.

Kwam door zo’n lasnaad in het wegdek van twee wegdelen, asphaltflickerei, is de uitdrukking welke de Duitsers eraan geven volgens Bertus, als ik het woord goed heb onthouden. Oder so etwas.

Jammer dus dat dit gebeurde waardoor ook Bert een paar pracht dagen aan zijn geestesoog voorbij zag vliegen want hij ging dus samen met z’n pa huiswaarts. Samen uit, samen thuis.

Jammer dus, we zullen maar weer zeggen : volgend jaar beter.

 

Mijn trouwe Soes had ook een probleempje, was onderweg van plan om onderdelen te laten liggen, begon uit elkaar te vallen, een soort van spoor zeg maar.

Onder het rijden was de stootknop bij het handvat aan de rechterkant los getrild. Kon nog net de pen / bout vasthouden en na een paar kilometer waren we in de gelegenheid om met behulp van de verbandkoffer van Raymond de boel bij elkaar te plakken en te tapen met de onvolprezen duck-tape.

De Soes van mij kan niet zonder stootknoppen want die hebben meermaals hun nut bewezen, al valt het de laatste tijd wel mee. En je kunt niet zomaar onderdelen achterlaten, gaat toch iets missen.

Onderweg nog een keer gestopt om bij een Italiaanse ijssalon ons zelf te belonen en te trakteren op een paar ijsbollen van Italiaanse makelij, vervolgden we onze route.

Na een prachtige rit van om en nabij 360 km, inclusief omrijden / extra stukjes, vossenack, heimbach, gemund, engelgau, dusseldorf, echternach en weet ik hoeveel andere plaatsen en mooie gebieden te hebben doorkruist konden we ons melden aan de ingang van de camping in Diekirch.  Ongeschonden, dat dan wel weer, en met een grandioze rit achter ons.

René was al gearriveerd, had samen met Erik, Bas en Anne de goeie route genomen en was daardoor al ruim van te voren aanwezig om een mooi plekje uit te zoeken waar we de tenten neer konden zetten.

s’Avonds op zoek naar een restaurant in Diekirch, welke zoektocht resulteerde in een late avondmaaltijd rond de klok van 22.00 uur, doordat de Italiaan waar we eerder aten de boel had opgepakt en misschien in Italië zijn geluk wilde gaan beproeven.

Toch nog kunnen eten al was het niet voor iedereen de kwaliteit die ze van huis uit gewend waren.

Na een wandeltochtje terug, de slaapzak in om uit te rusten van een prachtdag en energie te verzamelen voor de volgende dag.

 

Vrijdag 3 juni een prachtige dag, alweer !!!

Deze dag ging de rondrit door de Belgische Ardennen en Noord Frankrijk, prachtig.

De fiets aantrappen en gaan om maar weer eens met de woorden van “Sleur“ te spreken.

Na toch zeker wel ongeveer 50 km !! te hebben gestuurd kreeg Bertus een koffietent in het zicht en voor z’n wielen, waar we al eens eerder hadden gezeten. Lekkûûûrrr, koffie met appelgebak EN slagroom. Op deze pleisterplaats kreeg Raymond de ingeving om zijn remmenpakket te laten onderwerpen aan de kritische blik van Erik.

Foute boel dus. Had zijn motor gestald bij een bedrijf met de vraag om de richtingaanwijzer na te kijken en de rest van het vehikel ook even te updaten, na te kijken.

Was die gozer vergeten, waarschijnlijk,  was dus niks aan de remmen gebeurd en had bij het ophalen door Raymond de motor wel nagekeken hoe die de straat uitreed en dat was het dus.

Zo goed als versleten, ijzer op ijzer, constateerde Erik nadat hij languit op de grond onder het voorwiel had gelegen.

Goed uitkijken dus, goed de snelheid inschatten en zo weinig mogelijk de voorrem gebruiken.

Na de ochtendlunch op het terras van de Nederlandse uitbaatster en de uitleg op de vraag van Erik of er ergens een motorzaak in de buurt was vervolgden we onze tocht.

René vast vooruit om een paar actiefoto’s te maken van de Steurrijders, zou hartstikke mooi geweest zijn als dat goed verlopen was, ware het niet dat deze enthousiasteling een iets of wat andere route had genomen dan de rest.

Had een mooi punt uitgezocht en dus maar even in de wacht met de camera gereed in de aanslag.

En dus nog maar even wachten want misschien waren ze even opgehouden, ofzo.

Duurde toch wel lang voordat we dr es langs gingen, zou ik misschien ????

Jah dus. Wij volgden de route door rechts af te slaan en René was op dit punt linksaf gegaan, foutje.

Was Christiaan ook wat eerder gegaan en heeft dus wel foto’s kunnen schieten. Leuk om te weten als je die foto’s bekijkt op de site met dit in je achterhoofd.

Ook nog een prachtig uitzicht op de foto gezet door Bertus, stond zo ergens langs de weg om die foto’s te schieten, dacht ik nog “hoe weettie dat toch allemaal”. Bleek er een bordje langs de weg te staan met “View point” erop. Opletten zei Chris. Ja, dat doe ik ook maar dan op de weg anders krijg ik op m’n flikker van Erik.

Machtig mina, wat is er eigenlijk een hoop te verhalen als je zoveel mogelijk details verzameld, noteert en later uitwerkt. Ook een fotootje hiervan. Poeh heej.

En toch kan ik niet alles hier kwijt, het zou te lang worden om zo es even te lezen.

Onderweg ons anker nog een keer uitgelegd om een stukkie te eten, wat bij een resto aan de ene kant van de weg waarschijnlijk schrik teweeg bracht en ons vermelde dat er niets te eten was, doordat ze een aantal rijders op het terras zagen afkomen, gaf bij de ander geen probleem.

Tosti kroket hawaj zou Erik bestellen maar dan in het Frans. Bleek wel lekker, had niks met een kroket van doen, bleek een gewone tosti met ananas te zijn. Maar Anne had er niet genoeg aan omdat hij het kontje van een brood kreeg voorgeschoteld en het bleek ook nog eens prijzig te zijn. Zonde maar its all in de game, zullen we maar zeggen. Nog een meisje gefeliciteerd en toegezongen met haar verjaardag, leuke dingen allemaal.

Voor de avondmaaltijd had Erik een mooi plan bedacht door met gebruikmaking van de Garmin een restaurant te zoeken. Hattie volgens mij de toeristische route van een stadswandeling d’r in geprogrammeerd, ook een foto van deze routevolgende wandelaar, want we hebben half Diekirch gezien voordat we uiteindelijk bij een chinees resto terecht kwamen alwaar we gezamenlijk gezellig aan de ronde tafel werden gepositioneerd. Zeg maar dat we de motor-ridders van de ronde tafel waren.

Heeft René ook nog een leuk rondgaand filmpje / foto’s van gemaakt. Dikke lol aan die tafel dus waar we de maaltijden zo aan elkaar door konden draaien en het ene bierglas na de andere vol getapt werd en ook de frisdranken voor de niet alcoholdrinkende broeders.

Na deze enerverende dag met als afsluiting het gezellige avondje stappen en eten weer tentwaarts om, nadat sommigen nog een afzakkertje bij de bar van de camping met blues muziek op de voorgrond, de slaapzak in te schuiven, c.q. het bed op te zoeken om te slapen.

 

Zaterdag de 4e juni, eind van een paar Geweldig grandioze dagen met een grote G dus.

Tent inpakken en alles weer opladen. Garmin intoetsen met de terug rijroute ervoor en gaan.

Via de Luxemburgse en Belgische Ardennen en de Duitse Eifel hopen we die dag weer te arriveren in Heerlen.

Erik en aanhang weer es wat later dan gepland om te vertrekken maar dat moet je er bij hem maar in calculeren, Kamper kwartiertje zullen we maar zeggen, en René weer in de wacht bij de uitrit van camping Op der Sauer

Weet niet meer precies wat we deze dag hebben meegemaakt, wel staat me bij dat er een paar ezels een gigantische pot stonden te balken en dat Aart dacht dat ik weer es wat had, nee dus.

Ik werd onderweg wel weer even bewust gemaakt van het feit dat je echt constant goed moet opletten en de bochten goed moet nemen, inschatten en niet te ruim moet rijden. Liep allemaal goed af, was niet al te druk op deze weg en ook Raymond was dit stuurfoutje opgevallen. Goed dat je elkaar hierop kunt wijzen en zo in de gaten houdt. Ervaring en Genieten.

Aart is trouwens heel milieu bewust want onder het rijden krijgt ie het voor elkaar om de weg van rondslingerend papier te ontdoen en te verplaatsen naar een andere plek. Hoe kan et bestaan. Was deze koene rijder een blad kwijt van de rit zodat hij niet kon checken of de   voorop rijdende Bertus zich wel aan de goeie route hield .  We moesten er maar op vertrouwen dat het goed kwam. Niet helemaal dus.

De bleutooth gaf soms de geest doordat het batterijtje leeg kan raken en dan moet je toch even omschakelen op lezen van de route en dat gaf soms wel een probleempje.

Iets te late reactie af en toe.

Prachtig mooi ding zo’n Garmin, maar niet zaligmakend om zonder problemen een toerrit te rijden. Komt vast doordat we hem nog niet helemaal onder de knie hebben en er zo af en toe een klein gebruiksfoutje kan insluipen.

Was trouwens wel een opvallend feit dat zodra je België binnen kwam rijden de wegen een stuk minder waren dan in de andere landen.

Gelukkig was het grootste deel van de route uitgezet over wel goede en verzorgde wegen.

Natuurlijk ook weer meer dan genoeg bochten met hairpins en de prachtige landschappen welke aan ons oog voorbijtrokken.

Ook deze dag dus prima verlopen en we konden ons afmelden in Heerlen en de mensen van de MMC bedanken voor weer een prachtige tour.

Het enthousiasme van Bas loog er niet om, ook hij vond het een pracht ervaring om te mogen meemaken op zijn BMW en had al kenbaar gemaakt dat hij, als et even kon, ook meeging met het clubweekend. Bas, dat is zeker en vast ook een pracht weekend om te mogen rijden en te genieten van de, door Bertus, gecontroleerde kilometerslange route bij onze oosterburen.

Heb daar inmiddels ook de ervaring mee, en zeker weten dattut gesellug is met zo’n koppel motorrijders. De catering-caravan van Dries en Lammert voor de interne verzorging in de ochtenduren en de terrassen gaan je zeker ook een goed gevoel geven.

Ik loop alweer op de zaken vooruit, maar tís ook allemaal zo prachtig.

Heb vooreerst weer een Giga mooie Eurotour meegereden met gelukkig geen ernstige ongelukken en een pot kilometer – ervaring opgedaan.

Jongens weer hartstikke bedankt voor de fijne dagen en de gezelligheid, zou zo zeggen: tot een volgende keer.

                                                                                                                                     Gerard.

Back To Top